1-2-1- نياز به « پيوندجويي » كه عبارت است از: برقراري تماس يا رابطه ي صميمانه و توأم با عشق و محبت. چنانچه اين نياز تأمين نشود، فرد احساس تنهايي و بي كسي مي كند.
1-2-2- نياز به « مهم بودن » كه عبارت است از: احساس اهميت و ارزش ناشي از انجام كار، تعيين وظيفه در خانه مطابق با توانايي هاي جسمي، رواني و ذهني كودكان به آنها اين احساس را مي دهد كه نه تنها در پيشبرد امور خانواده نقش دارند، بلكه اين قابليت را دارند كه نقش خود را به درستي انجام دهند و در نتيجه احساس كنند افرادي مهم و كارآمد هستند. اين قبيل كودكان در جواني و بزرگسالي امور زندگي خود را به دست مي گيرند ( همان: 97-96 ).
2- ارزش ها: كيفيت يا ويژگي امري است كه فرد آن را مفيد، مطلوب يا محترم مي داند ( قناعت، شوخ طبعي، خودخواهي و ... ). نظام ارزشي كودكان توسط والدين معرفي شده و به تدريج دروني مي شوند. اين نظام ارزشي، الگوهاي رفتاري و فكري را مشخص مي كند و تلاش هاي لحظه به لحظه ي فرد را براي تعيين هدف و رسيدن به آن شكل مي دهد. البته كودكان ارزش هايي را كه والدين به آنها عمل مي كنند، مي آموزند بنابراين بايد دقت كرد كه كودكان را براي انجام چه كارهايي تشويق و يا تنبيه مي كنيم ( همان: 98 ).
3- باورها: قبول فكر، پيشنهاد يا قاعده است. قواعدي هستند كه به انسان نشان مي دهند چگونه زندگي كند. بايد به فرزندان خود بياموزيم كه انتخاب هاي آنها مهم است. بايد به آنها بياموزيم كه خود مسئول عواقب اقدامات و تصميم گيري هاي خود هستند. چنين كودكاني در آينده، بزرگسالاني خواهند بود كه با دقت به عواقب تصميم، صحيح ترين انتخاب ها را در زمينه هاي مهم زندگي خواهند داشت ( همان: 100-98 ).
4- مهارت ها عبارت است از: به كاربستن اصول و راهبردهاي نظري آموخته شده در حل مسائل و موقعيت هاي عيني. كودكان مهارت ها را به وسيله ي الگوهايي كه در اختيار دارند، مي آموزند. مهارت ها از راه تقليد به بهترين وجه آموخته شده، از طريق « تقويت مثبت » دائمي مي شوند. همدلي، روابط بين فردي، خويشتن داري و مهارت تصميم گيري از جمله مهارت هايي هستند كه بايد به كودكان بياموزيم ( همان: 100 ).
4-1- همدلي: عبارت است از درك نظرها و شناخت احساسات ديگران و هم فهمي با آنان است. چنانچه زمان و انرژي صرف كنيم تا مسائل را از دريچه ي ديد كودكان خود ببينيم و به مسائل آن گونه كه آنها درك مي كنند، بنگريم، قابليت درك و فهم نظريات ديگران را ايجاد كرده ايم.
4-2- روابط بين فردي: الگوهاي رفتاري است كه ارتباط بين افراد را شكل مي دهد. در نظام خانواده، الگوهاي ارتباطي مشخص مي كنند كه افراد در چه زماني، با چه كسي و چگونه با يكديگر ارتباط برقرار كنند. از طريق گفتگو با كودكان و شنيدن حرف هايشان، صحبت كردن و گوش دادن را مي توان به آنها آموخت.
4-3- خويشتن داري: توانايي مهار اميال كوتاه مدت و فوري است. والدين مهارت خويشتن داري را با توسل به عوامل بيروني آغاز مي كنند. آنان قواعد را مشخص مي كنند و با تقويت مثبت يا منفي، قواعد را تحكيم مي بخشند و بالاخره قواعد مورد نظر را با توجه به عواقب رفتارها حمايت مي كنند و دروني مي سازند. دروني ساختن قواعد به معناي آگاهي داوطلبانه و فردي از قواعد و ارزش هاي خانواده و گروه هاي مورد قبول اجتماعي است. البته وادار ساختن كودكان به اينكه خودشان قواعد را استخراج كنند ( فرايند استدلال ) تا اينكه قواعد به آنها گفته شود و مجبور به اجراي آن شوند، كمك مي كند كه آنان از كنترل توسط عوامل بيروني به كنترل توسط عوامل دروني يا خويشتن داري تغيير كنند.
4-4- تأخير در لذت: كنترل رفتار خود و به عقب انداختن لذت و خشنودي نياز به مهارت دارد. كودكاني كه ياد مي گيرند صبر و بردباري بيشتري از خود نشان دهند، در آينده مستقل، مسئول، سازگار و مردم دار خواهند بود. اين مهارت به شيوه هاي متفاوتي آموزش داده مي شود. تشويق كودك به جمع آوري پول و خريد شيء با ارزش و مورد نياز از جمله اين شيوه هاست.
5-4- مهارت تصميم گيري: جستجو و انتخاب مناسب ترين راه حل از ميان راه حل هاي متعدد است. بايد اين باور را در كودكان ايجاد كرد كه:
- وجود مسائل و مشكلات در زندگي امري عادي و طبيعي است و مي توان با تفكر منطقي و عقلاني آن را حل كرد.
- بايد به درستي، ماهيت مسائل و مشكلات را شناخت و آنها را از جنبه هاي مختلف مورد بررسي قرار داد.
- بايد همه راه حل هاي ممكن و عملي را با توجه به مسئله يا مشكل در نظر گرفت.
- بايد راه حل هاي مشخص شده را به دقت مورد بررسي و ارزشيابي قرار داد.
- امكان، اجراي هر راه حل را در عالم واقع در نظر گرفت.
- در آخر مناسب ترين و عملي ترين راه حلي كه مشكل را كاهش يا تغيير مي دهد، انتخاب كرد.
5- حمايت: كمك به فرد در فرآيند انجام وظايف روزمره، انتخاب مناسب و يافتن راه چاره براي مشكلات و مسائل متعدد فردي و اجتماعي است ( همان: 103-100 ).